Lapamán (Editorial Atlantis. 2018)

Autor: Alberte Momán Noval

ISBN: 978-84-948456-1-1

Categoría: Novela fantástica

12,00€

Es posible acceder al primer capítulo de Lapamán.

Sinopsis

Lapamán es más que una playa del término municipal de Bueu (Pontevedra), es un antihéroe, un ser híbrido que, lejos de defender un paradigma de moral, aplicándola sin misericordia contra los antagonistas de la obra, está lleno de defectos, contradicciones e inseguridades que manifiesta de una forma natural, como cualquier persona real puede hacer a lo largo de su existencia. Al igual que Jacquemort, protagonista de la brillante novela de Boris Vian, Lapamán se presenta a la sociedad en edad avanzada, por lo que, en muchos aspectos, la inocencia lo acompaña en gran parte de sus actos, así como otros rasgos infantiles, que se van matizando a medida que los acontecimientos se suceden. Como con las novelas de Momán acostumbra a suceder, resulta complejo catalogar sus textos en un único género. Hablamos, en este caso, de una novela negra que se acerca al mundo del comic clásico por medio de su protagonista híbrido. Un texto inquietante y de lectura rápida que podría ser descrito como micronovela, término utilizado en múltiples ocasiones por su autor.

 

Alberte Momán Noval. Ferrol, 1976.

En el año 2015, la traducción al castellano de su primera novela de ciencia ficción, El legado extraterrestre. Unamicronovela phychobilly, permitió introducirse en el sistema literario español a este autor en lengua gallega. Anteriormente, el premio NarrativasQuentes 2003, dio a conocer al público gallego a este escritor que ya se venía haciendo un hueco en el campo de la poesía. Su anterior obra, en portugués, idioma al que fue adaptando su escrita, marca el rumbo de su narrativa hacia una suerte de mundo propio, casi surreal. Diferentes premios consolidaron en Galicia a esta figura que ahora amplía su horizonte con una nueva propuesta de ficción.

Advertisements

A Catedral (Relato)

 

A Catedral

Alberte Momán Noval

Dende o fondo do vaso a imaxe desfigurada da estancia. Desvío a mirada por un instante a dereita e a esquerda. Sobre un aparador, a televisión, sen volume, anuncia as novas pautadas do día anterior. A mañá é un local escuro e húmido. Un semisoto con cheiro a lixivia desprendido dun chan acabado de fregar. The Smiths solicitan unha oportunidade no reprodutor, «Good time for a change. See, the luck I’ve had can make a goodman turn bad. So please, please, please, let me, let me, let me, let me get what I want this time», ao tempo que o son da cisterna, ao lonxe, anuncia que os baños veñen de ser hixienizados. A camareira deposita sobre a barra unha porción de croissant que, en teoría, debería acompañar a consumición. Digo que non coa cabeza, mirando de non verter o contido do vaso polas comisuras. Ela non atende aos meus xestos. Vaise, introdúcese na cabina do pincha discos coa intención de cambiar de música. Deixo o vaso afastando o prato do croissant, reafirmándome na miña negativa. A cervexa hai tempo que perdeu forza. Percibo as xemas molladas polo efecto da condensación sobre o vaso e pásoas polo pantalón. Soa o teléfono. Apenas un par de raias de cobertura. A nova música que enche a estancia disuádeme de responder. «Hoy te odio, no es secreto, lo confieso. Si pudiera te pediría que devuelvas to’ los besos que te di». Absorto na letra da canción que retumba nas paredes, tardo en decatarme da mensaxe que entra no teléfono. Bebo un último grolo da cervexa quente antes de pousala definitivamente sobre a barra. «Onde estás?». Desconcertado pulso as teclas virtuais da pantalla do teléfono. «Na Catedral, como quedaramos. Levo xa un anaco agardando. Por certo, ti dirás o que queiras, pero xa non é o que era». A aplicación infórmame «Carmela is typing». «Pois eu levo polo menos dez minutos na porta». Escribo varias caras de sorpresa para proporcionar énfase á frase posterior. «Non tiña nin idea. Por que non entraches, agora está baleira». Unha cara de enfado. A aplicación mostra intermitente a frase «Carmela is typing». Certo de que está á procura das expresións máis ominosas que o seu vocabulario é capaz, aproxímome ás escaleiras por ver de identificala entre as persoas que camiñan polo exterior. «Pois estou mirando e non te vexo». Respondo antes de que ela remate de escribir. Un silencio. Carmela xa non escribe. Comezo a poñerme nervioso. Deposito unha moeda de dous euros sobre a barra e encamíñome cara a porta de saída. «Oe, isto non chega. Son dous vinte». Vólvome sorprendido, como se eu non fose o receptor certo daquela intervención. De maneira inocente, vólvome para revisar o local baleiro. A camareira dedícame unha ollada inquisitiva. «Hostia, como vos pasades, aínda tes os prezos da noite». Pescudo rapidamente nos petos do pantalón. Extraio unha moeda dun euro. Sinto vibrar o teléfono no peto traseiro e corro cara a barra para depositar a moeda xunto a outra. «Queda co cambio». Anuncio resignado. Subo ás carreiras. Detéñome no exterior mirando a un lado e a outro, desesperado, sen atopar a Carmela. Respondo á chamada. Sen deixar que fale ela primeiro, espeto con certo ton recriminatorio. «Mira Carmeliña, eu non sei onde estás, pero aquí non te vexo». Agardo. A súa voz ao lonxe indícame que fala con alguén que non son eu e que, moi probablemente, non escoitou a miña queixa. Súame a man sobre o teléfono. Achégoo máis á orella por medo a que esvare de entre os dedos. «Ramón, a miña nai xa hai un pouco que chegou. Estamos na porta e a misa vai empezar». Vólvome desconcertado para observar o nome do local. Nun cartel sobre a porta  descubro que A Catedral xa non é A Catedral, no seu lugar un nome deturpado de muller serve de indicativo ao establecemento.

Henrique Dacosta sobe Tripas

Henrique Dacosta fala sobre Tripas (Belagua. 2017) no Suplemento Cultural Nordesía do 29 de xullo.